احسان محمدی فاضل: از صبح خروس خون که نوای خروس جاشو با صدای آلارم موبایل عوض کرده تا وقتی که سِت می کنم رو فلایت که حجم رو تشک ول بدم، با موجودات زیادی هم پیام و هم کلام می شم.
از شاخ های این حوزه که عمد یا غیرعمد، علاقه خاصی به فرو بردن طول رفتاریشون به عمق روانم رو دارن بیشعورا هستن. وقتی دارن بیشعوری می کنن، شخصا می دونم نه فَرَحی و نه فَرُخی در استخر منتظرم نیست و مجبورم موقتا با همان بیشعور لذت ببرم.
این خوبان رو نه می تونی، بپذیری که و رهایشان کنی نه نمیتونی بپذیری که تغییرشان بدی و نه میتونی تغییرشان بدی که رهایشان کنی از هر زاویه نگاه کنی خطای دید دارن لامصبا.
به هر شکل تنها درخواستی که دارم ازشون اینه که: بیشعور گرامی، می دانم که گاهی درمان می‌تواند از خود مرض بدتر باشد، لذا مراقب قطر رفتاریت باش چون می فهمم که داری، پشت یا جلو با من #بیشعوری می کنی. فقط آگاه باش که در همان لحظات از خود بی خود شده لذت با توام.
هرچی این جمله رو بیشتر میخونم حالم بهتره میشه شاید هم سِر میشم از اینکه فکر می کنم بزرگترین اشتباه زندگی اینه اگر به بقیه کاری نداشته باشیم، بقیه هم به ما کاری نخواهند داشت اما دقیقا هدفشون ما هستیم.
خوندن کتاب بیشعوری جسارت می خواد چون یهو خودمون رو از اون زاویه میببینم که چطور داریم از سبد مزایاش بهرمند میشیم لذا گاهی سوال به ذهنم میرسه که بیشعوری بهتره یا بذاری باهات بیشعوری کنن؟!
درباره این سایت