احسان محمدی فاضل: کارشناسان افزایش 20 درصدی گردشگری جهان را تا سال 2020 میلادی، تخمین زده اند. صنعت گردشگری علاوه بر توسعه بازار کسب و کار بومی، یکی از مهمترین فرآیند جذب ارزهایی با قدرت بیشتر و شناساندن فرهنگ، محصولات بومی، قابلیت های مردم کشور به جهان است.
گردشگری صنعتی از تولید به مصرف است، در این حوزه نیروی انسانی حرف اول را می زند. اشتغاایی، سرعت گردش پول، بکارگیری تکنولوژی، توانایی های فردی، کوچکترین قابلیت این صنعت می باشد. مؤسسه پژوهشی و اقتصادسنجی "وارتون" در تحقیقی جهانی اعلام کرد از هر ۱۶ نیروی انسانی در دنیا، یک شخص در صنعت گردشگری اشتغال دارد و این صنعت را ستون توسعه ملی کشورها دانسته است.
بیان محاسن و همچنین ریسک های صنعت گردشگری تکرار مکررات است اما اینکه در آستانه روز جهانی گردشگری سال 1396 ایران بعد از مبارکباد مسئولین و اینکه ایران جزء 8 کشور اول دنیا از نظر آثار فرهنگی و تاریخی می باشد و تمجید هایی نیز از چند بخش خصوصی و دولتی نیز صورت می گیرد، فعالان این حوزه سخنانی را از مسئولین می شوند همانند: "گردشگری جنبه فرصتی کم و جنبه تهدیدی بیشتری دارد" که خستگی را به تن کسانی که در این صنعت مشغول به کارند دوچندان می کند.
قبلا در یادداشت های ذکر کرده ام که اگر فرصت این حوزه کم است و تهدیدیش زیاد چرا در سال 2016 میلادی با تهدیدات تروریستی حاضر کشورهایی همچون فرانسه با 83 میلیون توریست، ایالات متحده با 76 میلیون، اسپانیا 75 میلیون، چین 59 میلیون، ایتالیا 52 میلیون، بریتانیا 36 میلیون، آلمان 6/35 میلیون، مکزیک 35 میلیون، تایلند 32 میلیون و کشور همسایه با اتفاقات و کودتای نافرجام تروریستی با 31 میلیون توریست به ترتیب ده کشور اول توریستی جهان هستند ؟ چرا مردم با حس وطن دوستی که در آنها سراغ داریم همچنان سفر با جلیقه ضد گلوله را به سفرهای داخلی ترجیح می دهند؟ چرا تورگردانان به ازای تبلیغات و سرمایه گذاری در تورهای داخلی سیلقه مردم را به سمت کشوری دیگر با امکانات مشابه سوق می دهند؟ چرا کشورهای همسایه ارزش گردشگرهای ما را بیش از خود ما می دانند؟ و سوال های دیگر. همگی با جواب این سوال ها تقریبا همه آشناییم! ولی روز جهانی گردشگری بهانه ای شد تا برخی مشکلات مدیران خصوصی این حوزه را بازگو کنیم.
کسب و کاری های انحصاری و سوبسیدی در گردشگری داخلی یکی از علل عمده مشکلات این صنعت است. مثال زیاد است اما فقط در صنعت حمل و نقل گردشگری و مراکز اقامتی که در اختیار تورگردانان وابسته دور یا نزدیک به ارگانی با منابع مالی و انسانی خاص و نا محدود، امکان تخفیف هایی تا 70 درصد و بالاتر را فراهم می کند که قامت بنگاه های خصوصی را خم می کنند. این خدمات رسان ها با استفاده از روابط درون سازمانی امکان دریافت روادید را برای گردشگر ورودی تسهیل می کنند اما بخش خصوصی می بایست از روال قانونی که فساد پذیر هم هست را طی کند.
شاید برای حال ایران بهتر است به جای کار یا سخنی فقط در مفهوم تک تک کلمات، شعارامسال که "گردشگری پایداربرای توسعه" است مطالعه و تفکر کنیم. از گفتن این جملات پایانی خسته نمی شودم و بارها این جملات را تکرار خواهم کرد که حس امید به مدیران خصوصی این حوزه می دهد:
خدمات رسان ها باید بیشتر به کیفیت و کمیت خدمات رسانی توجه کنند. بالابردن کیفیت خدمات به معنی تعداد نیروی انسانی یا تجهیزات پیشرفته روز نیست بلکه مقوله هایی همچون آموزش، ظرفیت سازی و مدیریت کیفی باید به هم متصل شوند تا پایداری برای توسعه گردشگری تحقق یابد.
گردشگری صنعتی از تولید به مصرف است، در این حوزه نیروی انسانی حرف اول را می زند. اشتغاایی، سرعت گردش پول، بکارگیری تکنولوژی، توانایی های فردی، کوچکترین قابلیت این صنعت می باشد. مؤسسه پژوهشی و اقتصادسنجی "وارتون" در تحقیقی جهانی اعلام کرد از هر ۱۶ نیروی انسانی در دنیا، یک شخص در صنعت گردشگری اشتغال دارد و این صنعت را ستون توسعه ملی کشورها دانسته است.
بیان محاسن و همچنین ریسک های صنعت گردشگری تکرار مکررات است اما اینکه در آستانه روز جهانی گردشگری سال 1396 ایران بعد از مبارکباد مسئولین و اینکه ایران جزء 8 کشور اول دنیا از نظر آثار فرهنگی و تاریخی می باشد و تمجید هایی نیز از چند بخش خصوصی و دولتی نیز صورت می گیرد، فعالان این حوزه سخنانی را از مسئولین می شوند همانند: "گردشگری جنبه فرصتی کم و جنبه تهدیدی بیشتری دارد" که خستگی را به تن کسانی که در این صنعت مشغول به کارند دوچندان می کند.
قبلا در یادداشت های ذکر کرده ام که اگر فرصت این حوزه کم است و تهدیدیش زیاد چرا در سال 2016 میلادی با تهدیدات تروریستی حاضر کشورهایی همچون فرانسه با 83 میلیون توریست، ایالات متحده با 76 میلیون، اسپانیا 75 میلیون، چین 59 میلیون، ایتالیا 52 میلیون، بریتانیا 36 میلیون، آلمان 6/35 میلیون، مکزیک 35 میلیون، تایلند 32 میلیون و کشور همسایه با اتفاقات و کودتای نافرجام تروریستی با 31 میلیون توریست به ترتیب ده کشور اول توریستی جهان هستند ؟ چرا مردم با حس وطن دوستی که در آنها سراغ داریم همچنان سفر با جلیقه ضد گلوله را به سفرهای داخلی ترجیح می دهند؟ چرا تورگردانان به ازای تبلیغات و سرمایه گذاری در تورهای داخلی سیلقه مردم را به سمت کشوری دیگر با امکانات مشابه سوق می دهند؟ چرا کشورهای همسایه ارزش گردشگرهای ما را بیش از خود ما می دانند؟ و سوال های دیگر. همگی با جواب این سوال ها تقریبا همه آشناییم! ولی روز جهانی گردشگری بهانه ای شد تا برخی مشکلات مدیران خصوصی این حوزه را بازگو کنیم.
کسب و کاری های انحصاری و سوبسیدی در گردشگری داخلی یکی از علل عمده مشکلات این صنعت است. مثال زیاد است اما فقط در صنعت حمل و نقل گردشگری و مراکز اقامتی که در اختیار تورگردانان وابسته دور یا نزدیک به ارگانی با منابع مالی و انسانی خاص و نا محدود، امکان تخفیف هایی تا 70 درصد و بالاتر را فراهم می کند که قامت بنگاه های خصوصی را خم می کنند. این خدمات رسان ها با استفاده از روابط درون سازمانی امکان دریافت روادید را برای گردشگر ورودی تسهیل می کنند اما بخش خصوصی می بایست از روال قانونی که فساد پذیر هم هست را طی کند.
شاید برای حال ایران بهتر است به جای کار یا سخنی فقط در مفهوم تک تک کلمات، شعارامسال که "گردشگری پایداربرای توسعه" است مطالعه و تفکر کنیم. از گفتن این جملات پایانی خسته نمی شودم و بارها این جملات را تکرار خواهم کرد که حس امید به مدیران خصوصی این حوزه می دهد:
خدمات رسان ها باید بیشتر به کیفیت و کمیت خدمات رسانی توجه کنند. بالابردن کیفیت خدمات به معنی تعداد نیروی انسانی یا تجهیزات پیشرفته روز نیست بلکه مقوله هایی همچون آموزش، ظرفیت سازی و مدیریت کیفی باید به هم متصل شوند تا پایداری برای توسعه گردشگری تحقق یابد.
درباره این سایت